GELECEKSİN DEĞİL Mİ?

Kimsenin yokluğu bu kadar korkutmadı beni.
Kendimi zor günlerin insanı gördüm ya,
hiçbir güçlüğün beni bırak yıkmayı, sendeletmeyeceğini bile düşünürdüm.
Oysa şimdi yarımım.
Ve sen böylesine uzakken benden hiçbir zaman tam olamayacağımı da biliyorum. ‘Tasalanma’ diyeceksin. Tasalanmayayım ama kendime bakıyorumda birkaç umut kırıntısı dışında hiçbir şey göremiyorum.

Nerede olduğunu bilmek yada döneceğin umuduyla yaşamakta kandırmıyor beni. Her sabaha sensiz uyanmaktan, her günün sensiz geçmesinden korkuyorum artık.
Bu yüzden uyanmak istemiyorum ‘uyuduğum uykular’dan…

Ve geceler…
Ne yıldızları görüyorum ne de gecenin sesini duyabiliyorum.
Saniyelerin ne kadar bitmez olduğunu görüyorum, şaşırıyorum.
Zamanı bu kadar geçmez kılan sensizliğe lanet ediyorum.
Bir maraton koşucusu gibiyim. Ama bitişe ulaşamıyorum bir türlü.
Bildiğim bütün hasret şarkılarını ard arda ekleyip söylüyorum.
Sesimi kendim bile duymuyorum.
Ertesi gece bir kez daha…Her gece aynı hüzün…

Senden bir iz göreceğim diye sokaklara çıkmıyorum artık.
Bu kentin her yerinde sen varsın biliyorum ve hiç bir köşe başından çıkmayacaksın üstelik. Yaşamaksa yaşıyorum elbette şairin dediği gibi ’senden uzak olduktan sonra nerde olsa yaşıyor insan’ yokluğunu kabul etmek böylesine zorken hiç olmama ihtimalini düşünemiyorum bile.

Bekleyeceğim seni, zor olacak, çok zor olacak ama bekleyeceğim.

Bu yarım yüreğin diğer yarısı yani sen…

GELECEKSİN DEĞİL Mİ?


Belki de haklısın kendince.

O seni çok sevmişti hala seviyor
İmkanı yok seni unutamıyor
Anıları silip bir kenara atamıyor
Belki de haklısın kendince.

Sen onu bırakıp gittiğin halde
O sevmeyi seçti yinede
Hakettimi bunları o sence
Belki de haklısın kendince.

Biliyor musun o senden vazgeçemiyor
Her tanıdığına her yakınına seni soruyor
Kimseye söylemiyor ama o seni çok özlüyor
Belki de haklısın kendince

Hiç beklememişti bunu senden
Acı çekmeyi seçmeni, sevmek dururken
Peki ya hiç mi sevmedin onu sen
Belki de haklısın kendince.

O sensizliğe uzun zaman alışamadı
Seni düşünmeden bir saniye bile yaşayamadı
Sensizlikten gözleri hep yaşlı kaldı
Belki de haklısın kendince.

Ama yine de kırgın değil sana
Umutlu gözlerle bakmıştı hep sana
Başka şey düşünmedi asla
Ama son verdin sen bu aşka.

O seni öyle çok sevmişti ki
Dünyalara değişmezdi seni
Hele o insana hayat veren gözlerini
O her gün yine de tutuyor ellerini.

Ne yapalım buraya kadarmış demek
Sen hiç düşünmedin sonsuza dek sevmek
Aşk değildir hep mutlu olmak biraz da acı çekmek
Ama yine de unutma o seni daima sevecek.

Ne olurdu birlikte göğüs gerseydik tüm zorluklara
Aşamayacağımız engel yoktu inansaydın bana
Ama sadece benim çabalamam ne fayda
Belki de haklısın kendi yaşadığın o masum dünyanda.